Je kunt christenen vergelijken met hardlopers die meedoen aan een wedstrijd.
Net zoals hardlopers moeten wij veel opgeven in ons leven.
En net zoals hardlopers hebben ook wij er alles voor over om de eerste prijs te winnen.
Maar wij willen geen gewone prijs.
Voor ons is de prijs het eeuwige leven.
Ook ik probeer die prijs te winnen.
Ik weet precies wat ik wil.
En daarom ben ik streng voor mezelf, en verdraag ik alles wat me overkomt.
Want ik wil niet alleen dat anderen door mijn werk het eeuwige leven krijgen.
Nee, ik wil ook zelf het eeuwige leven krijgen!
I Korintiërs 9:24-27
“Hardlopers zijn …”.
“… doodlopers.”
Zo zal een beetje Nederlander bijna zonder te denken de uitdrukking afmaken.
Best wel logisch, als je naar de achtergrond van de marathon kijkt: de eerste die ’t deed, viel ook dood neer bij de finish…
En als je een degelijke Bijbelkenner bent, komt er zo nog een spreekwoord uit Jesaja achteraan: “Hij die gelooft, haast niet” (Jesaja 28:16, oude vertaling).
Prettige woorden voor mij, want ik heb de pest aan hardlopen ?
Lopen prima, doorlopen ook – maar da’s zat…
En ’t is altijd fijn, als de Bijbel je voorkeuren en antipathieën bevestigt!
Dat feest gaat alleen niet op.
Die tekst van Jesaja was vroeger gewoon fout vertaald.
Beter: “Wie gelooft, gaat er niet als een haas vandoor.”
Ff wat anders, dus!
En die rare apostel, Paulus, vergelijkt Christenen minstens twee keer met hardlopers op weg naar de finish…
Hij zegt dat we daar als Christenen op lijken.
Erger nog: moeten lijken!
Afzien.
Trainen.
Doorzetten.
Foute dingen laten staan.
Totale focus.
Voor mij als -zeg maar- niet-fan van dat hijgerige gedoe klinkt dat niet meteen aantrekkelijk.
Wat Paulus met hardlopen had, ontgaat me dan ook volledig ?
Maar… maar, zoals je gisteren kon lezen, kun je dit soort beeldspraak met het grootste gemak in de outfit van een andere sport hijsen.
En dan raakt ’t me wel – bevooroordeeld als ik ben.
Waarom ik hierover doorzeur?
Nou – deze week is de laatste van het project.
Zes weken lang hebben we geprobeerd verschillende kanten van het ene thema vorm te geven: dat we Gods licht laten schijnen in deze wereld.
Da’s mooi – vond ik tenminste wel!
De kunst is nu om dat wat we (weer) hebben geleerd, ook vol te houden.
Want -jawel- Christen zijn, en ook kerk zijn, heeft meer van een marathon dan van een sprint!
En misschien is dat maar goed ook.
Bij een sprint kun je je geen enkele fout veroorloven.
En -voor zover ik weet- is een marathon een ander verhaal.
Dat is:
vallen en opstaan,
soms langzamer, soms harder,
verder kijken dan je neus lang is,
willen opgeven, maar toch weer een tweede adem vinden,
wel eerste willen zijn, maar zielsblij als je sws de eindstreep haalt!
En het aardige is, dat wat dat betreft, dat ook voor ons genoeg is.
Eindstreep halen = hoofdprijs winnen.
Finish halen = hoofdprijs ontvangen uit handen van Jezus himself.
Niks dood neervallen: je loopt zo het leven in!
?